.

Preguntas polos meus silencios dourados , pola ausencia das miñas constantes palabras. Pois ben, perdinas todas ao intentar expresar este sentimento profundo, esta persistente sensación de camiñar entre nubes rosadas mentres me afasto do mundo e, ao mesmo tempo, achégome a el.

 Achégome a ti, a eses ollos color mel, a ese sorriso perfectamente imperfecto que fai que sorría... Respiro o teu alento para así respirar eu e penso, penso en como explicar a necesidade de verte, de terte, de atoparte, de tocarte... Aí, meu amor, remátanseme as palabras e, o único que me queda é falarche coa mirada pra dicirche:

"Quérote"