Íspense as túas palabras

rompendo o silencio ruidosas

coas súas pisadas fermosas

querendo ser escoitadas.

Crávanse no meu peito feroces

como as máis afiadas espadas,

que no meu corpo insertadas

berran con infindas voces.

Sóanme a eco perdido,

a inverno quente e a mar en calma.

Evocan momentos vividos,

o noso sempre que agora é nada.

Tenues caricias e bicos na boca. 

Paixón que se prende ao deixar de pensar.

Ardor que se achega cando ti me tocas.

Se este é o inferno prefiro pecar.

Levou o silencio

a miña alma desgarrada

pola zarpa do teu engano

queda agora desterrada.

Adeus días felices,

deles xa non queda nada,

tan só as moitas cicatrices

na miña alma desgarrada.

Baleira estou por dentro

xa non podo sentir nada.

O meu corazón non late,

apágase a miña mirada.

E querendo chorar, calo

pois xa non me quedan bágoas

Os meus ollos morreron

por non ver a túa mirada.