Poemas dunha poetisa en paro

Son as sete da tarde, pero cando saes á rúa decátaste de que semella noite. O vento peta forte na túa cara, desordenando tamén os teus cabelos. Camiñas polo parque e observas detidamente as follas laranxas que descansan no chan. É a túa cousa preferida do outono, ver as árbores núas e espidas, rodeadas de follas de mil colores. Esqueces por que saíras da casa e sentas no banco máis próximo para contemplar a fermosa paisaxe. Sénteste ben, contenta, despreocupada, pechas os ollos e escoitas o zoar do vento. Sorrís timidamente e érgueste para camiñar sobre aquel manto amarelo que tanto che gusta. Teñen cores diferentes e ademais tamén soan de distinta maneira. Aquelas follas naceran xuntas, e nalgún momento puideron parecer a mesma, pero a medida que pasara o tempo cada unha tomara un camiño distinto, unha forma distinta...

...cada folla, como cada persoa, era única e precisamente iso era o que che gustaba do outono.