Paradoxo

Hai veces nas que escribo por diversión, por crear algo bonito...  outras porque o necesito. Porque necesito soltar toda esta "merda" que levo por dentro, e si, sei que non sona ben esa palabra pero en momentos como este xa todo me da igual (ou bueno, case  todo).
Necesito chorar e necesito sentirme ben chorando. Sentirme ben ao ver como as bágoas esvaran pola miña cara  e caen no caderno facendo que a tinta se corra e estragando así o meu texto. Porque agora non escribo para publicar. Escribo nun intento de atoparme a min mesma coa esperanza de que, esta vez, por fin o consiga. Escribo para atopar o motivo das bágoas anteriores e, en certo modo, tamén escribo para despois olvidalo. Escribo porque xa é noite, pero non podo durmir. Escribo porque unha parte de min sabe o porqué dos choros e o porqué do insomnio e escribo porque  a outra parte non o quere aceptar. Escribo porque estou confusa, porque non o entendo nin ten solución. Escribo porque non quero olvidar porque escribo aínda que as veces me contradiga e diga que si.

Escribo porque escribindo remato olvidando polo que escribo e simplemente pretendo de novo tentar de facer algo bonito para despois publicar.

Publico porque escribo. Por unha vella promesa. A mesma que me fai chorar, trasnoitar.... e a mesma que me fai escribir.

Perder...

O sabor da terra na miña boca era desagradable, mais o peor de todo era o vergonzoso feito de caer.
Que facía agora? Erguíame para caer de novo? Mellor quedar no chan, aceptar a derrota.
Estaba acabada. Sabíao como sei agora que despois do día sempre ven a noite. Para que serve loitar cando sabes que acabarás perdendo?

Recordos de antano regresaron á miña cabeza. Recordos do que era, do que son...

Erguinme decidida e cuspín con forza os restos de terra que aínda permanecían na miña boca. Mirei ao destino desafiante.

El riuse na miña cara....

Perdín, pero pagou a pena intentalo.