.

Tentarei non deixar declarións suicidas do meu amor desesperado, mais non prometo nada. Que ámbolos dous sabemos da necesidade miña de querer quererte e de querer contalo, ordenando as palabras para que poucas poidan dicir moito e moitas nada. E non te asustes se escoitas "infinito" pronunciado pola mesma voz do silencio, téstigo sonámbulo do noso amor, quen gardou gostoso tódalas nosas aventuras. Non penses que a memoria,  desleal compañeira, foi quen de arrasar os sentimentos que os dous forxamos con palabras e sorrisos. Lembro a sensación de integridade que os teus beizos provocaron ao rozar os meus como se de onte se tratase, e ti ben sabes que non foi onte. Como se nunha película estivese a acontecer, finas pingas de chuvia comezaron a caer do ceo xusto no momento da explosión. Sabes que me encanta a chuvia, sobre todo neses días de vran nos que a calor che permite permanecer debaixo dela e empaparte coa súa maxia. Empaparnos nas nosas propias ilusións, nas nosas miradas cómplices ....
Estamos xa en outono e as chuvias son abundantes, como son abundantes os recordos, as pantasmas dese primero bico, detonante dos momentos vividos ata agora e, aínda que en menor número, abundantes tamén as miñas declaracións suicidas do teu amor desesperado.