Sinto os meus senos tanxentes á perspectiva do teu corpo espido, real e perfecto, mentres escoito os latidos do teu corazón indivisible, que se multiplican indefinidamente por cada segundo que pasa.
Pérdome nun sentimento tan irracional como a raíz de π,collendo tan só o resultado positivo.
Recordo o primeiro momento do que derivou a nosa histora indeterminada cando me decato de que o límite do noso amor non existe, presenta unha discontinuidade de salto infinito.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
Qué bonito! Y además lo unes con las matemáticas, así que mejor que mejor :) Aunque yo ahora estoy haciendo una carrera de letras, pero hice bachillerato de ciencias, así que siempre que veo alguna referencia a las mates o a física me gusta jejeje.
ResponderEliminarPues léete Perdona si te llamo amor porque está muy bien, la segunda parte no te la aconsejo, sólo si quieres pasar el tiempo, a mí ya no me gustó ni su redacción ni la mitad de la trama.
Holaa :)
ResponderEliminarQue precioso o texto, gustoume tanto.. Así relacionado coas matemáticas, e á vez tan amoroso.. :)Encántame como escribes en galego :)
Unha preguntiña, de que parte de Galicia eres? :)
Un saúdo!
ohh que final más lindo *-*
ResponderEliminarUn beso!! May R Ayamonte
Que orixinal! muackkks
ResponderEliminarEu son de Camariñas, non sei si sabes onde está. Bueno, concretamente son dun pobo do concello de Camariñas, jajaja :)
ResponderEliminarGracias por pasarte, un bico!
Enamoreime :) creo que ya me gustan mais as matemáticas jejej sin duda e moi orixinal, encantame :D
ResponderEliminarUn beso, me paso :)
http://believebreathedream.blogspot.com.es/
Pd: Keep Calm and Carry On ∞