Autoestrada 666

Pasear por eses corredores escuros

cheos de sombras esnaquizadas.

Esa sensación de baleiro,

de ter todo e non ter nada,

tan só un burato grande

que conduce ata un camiño solitario

nunha noite na que non hai estrelas.

Autoestrada 666...

Ou quizais non,

Alí hai odio, medo, dor...

(ou iso é o que din)

Aquí non hai nada.

(Ninguén o sabe)

Pode que si.

Pode que conduza en dirección ao inferno,

en dirección a unha soidade infinita

sen o calor dos teus beizos,

 dos teus abrazos.

Simplemente con este sentimento estraño

 que levo en min dende sempre

e que por sempre en min ha quedar.

Queda.

En silencio.

Como un barco que navega á deriva.

Facía xa tempo que perdera o Norte, que navegaba desorientada nun mar de mares infinito, sen tempo nin espazo que me controlaran.

Non era capricho do azar nin castigo dun ser divino inexistente, eu mesma rompera o mapa con seguridade. Era preciso navegar a contracorrente para chegar ao meu destino e os ventos  non son piadosos coa xente que os desafía. Estaba cansa de feridas, de arranxar o barco cada dous minutos.

Agora simplemente me deixaría levar.

E aquí estou eu, con palabras inexistentes dende o día que decidiches deixar baleiro infinito que non son que de encher. Aquí estou, buscando o que non atopo, o que tanto quero ou que tanto creo querer. Xa non confío en nada, nada é seguro dende que o inverno chegou ao meu corpo cubríndoo de xeo e neve. Castelo inaccesible, princesa de cristal que escachará en mil anacos ante o simple son dunha verba que se repite unha e outra vez.

Como sempre, a resposta volve ser "non".