Retrasaba todo o que podía o facer as maletas. 

Sería como admitir que a verdade xa era verdade. 

Non pensaba rendirme tan facilmente, viviría todos os momentos que aínda me quedaban como se nunca fóra a marchar.

Farta de que o tempo se me escape vando, de que os soños se esvaezan como as nubes, creando formas inalcanzables no ceo. 

Cansa de ver os quilometros que me quedan do camiño sen poder desfrutar en verdade da viaxe.

Esgotada de recoller un por un os anacos dun espello que non son capaz de reconstruir. 

Incapaz de vestir unha talla de espectativas demasiado grande para min.

Debía de ser a segunda vez que vía aquel texto, pero a miña memoria gardaba con exactitude aquelas palabras dende o primeiro día que as as lera. Non me podía enganar, botábao de menos, aínda que intentara evitalo para evitar tamén a dor. Os recordos persistían en ser recordados, estaban feitos para iso. No fondo non todo era tristeza, debía agradecerlle ao destino o poder gozar eses poucos anos con el. Penso que non merecía que mo arrebatasen de golpe, non fixera nada tan malo para tal castigo, pero todo pode ser peor, puiden non telo coñecido, o que sería unha perda aínda máis grande.

Non debemos aferrarnos  ao pasado, pero si debemos asumir que é unha parte de nós, do que somos e do que seremos. Non podemos desplazar todo o que implique tristeza ao caixón do esquecemento, senón que debemos enfrentarnos a eses momentos, miralo todo polo lado positivo e vencer os nosos pesares plantándolles un grande sorriso na nosa cara.