Nunca crin moito na sorte,
pero aquel martes 13
atopalo a el foi como atopar
un trevo de catro follas nunha
selva de gatos negros e espellos rotos
Oxalá todo fose como montar en bicicleta.
Esta montaña rusa de curvas constantes
E instantes ausentes
Xoga co compás da miña mente
Vomitando silencios incómodos
en forma de palabras.
Oxalá escribir(che) fose como montar en bicicleta.
Aínda que sendo sincera
Eu sempre precisei de rodíns.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
