Exame de matemáticas.

posted on 11:29

Sinto os meus senos tanxentes á perspectiva do teu corpo espido, real e perfecto, mentres escoito os latidos do teu corazón indivisible, que se multiplican indefinidamente por cada segundo que pasa.
Pérdome nun sentimento tan irracional como a raíz de π,collendo tan só o resultado positivo.

Recordo o primeiro momento do que derivou a nosa histora indeterminada cando me decato de que o límite do noso amor non existe, presenta unha discontinuidade de salto infinito.

.

posted on 4:52

Era unha noite fría, unha noite de inverno. Parara de chover xa facía tempo, pero eles seguían quedos ao abrigo dun portal. Ao fondo escoitábase o ruído de coches e de xente que continuaba de festa, pero a única banda sonora que existía para eles era o silencio, o silencio que os rodeara dende que quedaran sós, o mesmo silencio que os ía asfixiando pouco a pouco... Os dous querían falar, pero non sabían como. Era como se, de súpeto, esqueceran todas as palabras que coñecían, deixando como única forma de comunicación posible as miradas vergoñosas que se lanzaban cada poucos segundos. O frío provocou que, de vagariño, case sen notalo, fosen xuntando os seus corpos, el rodeándoa co seu brazo e ela apoiando a cabeza no seu peito, acabando así coa incómoda distancia.
-Estás cómoda?
-Si, grazas.- Contestou nerviosa, insegura. Que lle pasaba? Ensaiárao máis de un millón de veces, sabía ata onde colocar as comas de todo o que lle tiña que dicir.- Temos que falar.
Parecéralle a única forma de comezar aquela imposible conversa, esa que aínda existía unicamente na súa cabeza, esa cabeza que aínda descansaba no seu peito, esa que escoitaba cada un dos seus latidos incluso máis fortes que os seus. Gústaballe estar así, non quería separarse nunca, pero tiña que negar o evidente, era único xeito de sobrevivir.
- De que?- Contestou tranquilo, como se esperase a pregunta da que tamén sabía a resposta.
- Dos nosos sentimentos. Ti que sintes por min?- Mirouna de cheo aos ollos, como se soubese con certeza que a resposta estaba agochada alí. Debatíase entre mentir ou dicir a verdade, unha verdade que podía cambiar demasiado as cousas. Unha verdade que odiaba ás veces e amaba en segredo todos os días. Foi achegando cada vez máis a súa cabeza á de ela, buscando non seu ollos con máis intensidade. Colleu confianza e soltouno, nun suave susurro casi inaudible, pero soltouno e ela o escoitou.
-Eu..., eu quérote.- Con medo ás consecuencias que podería traer aquela curta frase que acababa de susurrar, escondeu a mirada no chan, ao mesmo tempo que o volume da súa voz ascendía.- Quérote dende o primeiro día que te coñecín. Quérote sen poder explicar como aconteceu. Quérote como nunca quixen a ninguén. Quérote, agora mesmo estoute a querer e sei que mañá, ou pasado, ou o ano que ven seguirei queréndote a pesar de que intente deixar de facelo con todas as miñas forzas.
Os seus grandes e brillantes ollos estaban de volta onde deberían estar, nos dela.
-Eu tamén te quero. Non sei se do mesmo xeito, pero si coa mesma intensidade. Sen explicacións, sen comparacións, sen poder controlalo... aínda que o intente controlar. Por iso estou aquí, recordándolle aos meus pulmóns como respirar porque todo se me esquece cando estou contigo. Aquí, intentando falar de algo do que non quero falar. - O silencio volveu a acompañalos xunto co suave zoar do vento.- Teño medo.
-Tes medo. De que?
- De ti, de que me fagas dano, de que eu me faga dano a min mesma... Non tiven nada que perder durante moito tempo, pero agora, agora teñoo todo. Tropezo co significado de felicidade todos os días, é como se todas as feridas que levara incrustadas no meu corpo dende sempre se puxeran de acordo para curar simultáneamente. Non podo arriscarme a perder iso, non despois de todo o que me custou conseguilo. O noso é un amor platónico, un amor de película, un amor como o de Romeo e Xulieta, un amor que, no mundo real non ten por que acabar ben. Sintoo, pero a partir de agora intentarei afastarme o máis que poida de ti. Non teño pegamento para outro corazón roto.
Quedouse estrañado, non era o final que esperaba, pero en certo modo comprendíaa. A ídea de estar xuntos, de que todo fora perfecto era, como dicía, irreal. Un produto de dúas imaxinacións que se puxeran de acordo para facerlles pasar unha mala pasada. Tan só unha pequena parte do seu corpo gardaba a esperanza, unha parte que crecía á velocidade da luz cando ela estaba preto. Unha parte que sabía que nunca desaparecería de todo, aínda que intentara asumir a verdade.
Abrazáronse unha última vez, achegáronse o un ao outro ata o punto de respirar os dous o mesmo aire. Decidida, deixou con delicadeza un último recordo daquela noite na súa meixela. Un bico suave e tenue, un bico no que se atopaban todos os sentimentos desperdigados nos últimos minutos. Un bico infinito e eterno que perduraría nos seus beizos o resto das súas vidas.

posted on 12:50

Fai frío e non para de chover. É un deses días grises que tanto che gustan, só que hoxe non che gusta tanto. Hoxe non queres bailar baixo a chuvia, non gozas xogando nas pozas e consideras que a sensación do vento movendo os teus cabelos é máis ben desagradable.

Chegas cansa a casa, cansa de esa estraña sensación de melancolía, esa que facía tanto que non che visitaba. Deixas a mochila ao pé da cama cun golpe brusco e tíraste na cama dun chimpo. Das dúas ou tres voltas porque non sabes ben o que facer. Non estás de humor para facer nada, a túa cabeza non é quen de pensar con claridade nese momento.

Imaxes soltas, palabras vagas, ideas que o único que fan é axudar a medrar esa sensación de baleiro que o único que quere é apoderarse de ti.

Sabes o que tes que facer, é un deses días no que só se pode facer unha cousa. Érgueste de vagar e colles o teu CD preferido, ese que pode calmar ata a peor de todas as tormentas. Conectas os altavoces e desconectaste a ti. Desistes, pechas os ollos e pérdeste nesa preciosa melodía, nesas letras valedoras dos teus recordos máis preciados. Pechas os ollos coa seguridade de que cando os abras, todos os teus monstros estarán desparecidos.