Sinto cando te quero a esperanza
de que o mundo será mellor.
Sinto cando te quero a euforia
percorrendo o corpo e o corazón.
Sinto cando te quero a chuvia
que en cen mil bicos ós dous bicou.
Sinto cando te quero a morte
por non estar ti ao meu carón.
Chego ata aquí despois de atoparche cómo seguidora,e agrádame moito o lugar ,por iso co teu permiso quedarei por aquí.
ResponderEliminarUn saúdo.
Atopeiche por casualidade, e agora descubrín o blog onde publicas poemas ademais de fotos e a verdade, namoroume, un en especial.
EliminarPor suposto que tes o meu permiso, encántame que a xente lea as miñas incoherencias mal escritas :)
Moitísimas gracias por seguirme e por escribir como escribes ! :)
oLA aNTIA, NON CHE COÑECIA, PERO VEXO QUE TEMOS AMIGOS COMUNES AO TRAVES DESTE ESPELLO MAXICO, NOS BLOGS DE VARIOS DELES, ASI QUE CO TEU PERMISO- VOU A SEGUIR A VER CALES SON OS TESUS SOÑOS E DELRIIOS, E ATA OND EPODE CHEGAR A TUA CAPACIDADE DE ILUSIONAR O MEU ASOMBRO....NA POESIA, E NAS IMAXES, E SEMPRE NA PALABRA.
ResponderEliminarMIRAMONOS EN ADIANTE.
Graciñas por seguirme, non hai nada que me faga máis ilusión que compartir os meus delirios en forma de palabras, eu atopei o teu blog tamén a través doutros e como me gustou tamén quedei por alá. Vémonos! =)
Eliminar