Espallou o vento as cinzas
do que foi lume acendido
Espallou as bágoas, os bicos, as risas.

Espallou todo o que se foi contigo.

Ausencia

Non sabes como doe a última ferida que me deixaches. Xa pasou tempo, si, pero as cicatrices seguen a sangrar cando os recordos volven á miña cabeza. Non foi culpa tua, polo que non te castigarei co peor dos castigos. Rexeitei o esquezo xa hai moitos anos...

E Deus ben sabe que agardaría á Eternidade no lume do inferno pola esperanza de escoitar unha vez, e tan só unha vez máis, o fermoso besbello da túa voz.