O sabor da terra na miña boca era desagradable, mais o peor de todo era o vergonzoso feito de caer.
Que facía agora? Erguíame para caer de novo? Mellor quedar no chan, aceptar a derrota.
Estaba acabada. Sabíao como sei agora que despois do día sempre ven a noite. Para que serve loitar cando sabes que acabarás perdendo?
Recordos de antano regresaron á miña cabeza. Recordos do que era, do que son...
Erguinme decidida e cuspín con forza os restos de terra que aínda permanecían na miña boca. Mirei ao destino desafiante.
El riuse na miña cara....
Perdín, pero pagou a pena intentalo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario