Poemas dunha poetisa en paro

Serei breve, pois cada palabra que che escribo dóeme como se a tinta desta pluma estivera feita por pingas do meu sangue, arrincadas cruelmente do meu corazón. Non é que non te queira, non. Simplemente odio cada día que pasa sen que ti esteas ao meu lado e que eu non poida facer nada para evitalo. Sería 

máis doado esquecerte definitivamente,pero nin sequera o intentei. Paréceme demasiado egoísta. Por iso decidín escribirche, aínda que supoño que esta carta rematará na papeleira, xunto as moitas outras que xa tirei antes de escribir esta. 

Bótote de menos. A vida non é a mesma se ti non estás, nin sequera é vida. 

Quero que volvas. Xa sei que non podes, e que probablemente con esta carta empeore as cousas, removendo con dor os fermosos recordos de antano agora que, probablemente, estaban case todos enterrados no olvido.Pero necesitaba deixar de actuar coma se nada pasase, coma se ti nunca existiras. Necesitaba dicirche que te quero e recordarche que nunca te esquecerei. 

Basicamente era isto o que quería que 

souberas, ou, se xa o sabes, simplemente recordarcho. 

SEMPRE TE QUEREREI 

SEMPRE...