Un paréntesis

I


Intento imaginarme todo esto sin el...

No aguanto mas de un segundo con esa idea .
Comienzo a llorar.
DOLOR.
Un dolor fuerte que te quita la respiracion, que te mata por dentro, un dolor del que solo quieres escapar, pero no lo consigues...
No puedes hacer nada, no está en tus manos. Solo es cosa del destino, un bromista macabra del que me he hecho amiga con el paso del tiempo, aunque aun no soporte la idea de que no puedo ir por delante.
Nunca le puedes ganar.
Aunque a veces te deja elegir...

Este no es el caso.

Salga cara, salga cruz:
YO PIERDO

Comezou a chover, e pequenas pingas de
auga caían do ceo como as bágoas que
acababan de nacer nos meu ollos.
Bágoas que chegaban ás miñas meixelas,
meixelas onde ti deixaches os últimos bicos
de despedida; bágoas que caían polos
meus beizos, beizos que desexaban probar
os teus como antano o facían; bágoas que
saboreaban a miña lingua, lingua que hai
pouco estaba unida á túa, nun forte abrazo
que nunca parecía rematar.
Bágoas que quedaron por sempre no meu
corazón, corazón que aínda te segue querendo.

Contas? :S

E se non é o momento? E se non é o lugar?

Plantexo o problema pensando cal de todas pode ser a solución ás dúas variables. Despois de cen fórmulas, mil contas e algún que outro conto doume de conta de que x = aquí e y = agora. Intento atrapalos, mais non podo, pois é o aquí tan cambiante e o agora tan efémero...

Botando contas caio na conta de que pensei máis da conta e terei que axustar contas comigo mesma para ter conta de que isto non volva a pasar pola conta que me ten, tendo en conta o que non foi e puido ser por facer demasiadas contas.

Serei breve, pois cada palabra que che escribo dóeme como se a tinta desta pluma estivera feita por pingas do meu sangue, arrincadas cruelmente do meu corazón. Non é que non te queira, non. Simplemente odio cada día que pasa sen que ti esteas ao meu lado e que eu non poida facer nada para evitalo. Sería 

máis doado esquecerte definitivamente,pero nin sequera o intentei. Paréceme demasiado egoísta. Por iso decidín escribirche, aínda que supoño que esta carta rematará na papeleira, xunto as moitas outras que xa tirei antes de escribir esta. 

Bótote de menos. A vida non é a mesma se ti non estás, nin sequera é vida. 

Quero que volvas. Xa sei que non podes, e que probablemente con esta carta empeore as cousas, removendo con dor os fermosos recordos de antano agora que, probablemente, estaban case todos enterrados no olvido.Pero necesitaba deixar de actuar coma se nada pasase, coma se ti nunca existiras. Necesitaba dicirche que te quero e recordarche que nunca te esquecerei. 

Basicamente era isto o que quería que 

souberas, ou, se xa o sabes, simplemente recordarcho. 

SEMPRE TE QUEREREI 

SEMPRE...