Poemas dunha poetisa en paro

Levaba saia e rapatos de tacón.
Os beizos, vermellos, semellaban esas rosas coas que nos mancamos ignorando a presenza de espiñas.
E os ollos,
aqueles ollos que cantaban en silencio.
Cálidos,pero á vez distantes, observaban nostálxicos como a chuvia caía fóra, formando pozas no chan.
Non trouxera paraugas, deixárao na súa fría casa de pedra.
Ergueuse decidida, e o tic-tac dos seus zapatos resoou na sala como resoa o tic-tac dos reloxos cando estamos dormidos.
Agora era ela a que falaba, aínda que os demais non quixesen escoitar.
Saiu correndo á rúa e mollou os pés.
Berrou,
sorriu,
bailou...
era feliz e o único que lle importaba era poder seguir mollando os pés.