Poemas dunha poetisa en paro

 Fai frío e non para de chover. É un deses días grises que tanto che gustan, só que hoxe non che gusta tanto. Hoxe non queres bailar baixo a chuvia, non gozas xogando nas pozas e consideras que a sensación do vento movendo os teus cabelos é máis ben desagradable. 

Chegas cansa a casa, cansa de esa estraña sensación de melancolía, esa que facía tanto que non che visitaba. Deixas a mochila ao pé da cama cun golpe brusco e tíraste na cama dun chimpo. Das dúas ou tres voltas porque non sabes ben o que facer. Non estás de humor para facer nada, a túa cabeza non é quen de pensar con claridade nese momento. 

Imaxes soltas, palabras vagas, ideas que o único que fan é axudar a medrar esa sensación de baleiro que o único que quere é apoderarse de ti. 

Sabes o que tes que facer, é un deses días no que só se pode facer unha cousa. Érgueste de vagar e colles o teu CD preferido, ese que pode calmar ata a peor de todas as tormentas. Conectas os altavoces e desconectaste a ti. Desistes, pechas os ollos e pérdeste nesa preciosa melodía, nesas letras valedoras dos teus recordos máis preciados. Pechas os ollos coa seguridade de que cando os abras, todos os teus monstros estarán desparecidos.