Escoito a triste melodía do silencio na que, agochada, atopo a túa voz perdida, os teus berros de esperanza cando esta está máis que perdida. Cústame crer que aínda segues aí, a pesar do tempo transcorrido, dos feitos e do destino que nos separa e, que á vez, consegue unirnos. A distancia non importa, é un concepto demasiado abstracto. Coma ti, coma min...
Todos somos abstraccións incomprensibles que se xuntan tratando de formar un único ser. Abstraccións infinitas e omnipresentes que nunca poderán desaparecer.

4 comentarios:

  1. Tienes toda la razón del mundo, me ha encantado leer esta entrada y volver a encontrarte por mi blog ha sido todo un placer.
    Besos,
    la chica de las gafas

    ResponderEliminar
  2. Iso é certo, todos buscamos a nosa metade a eso que nos complete :)
    Un beso, me paso :)
    http://believebreathedream.blogspot.com.es/
    Pd: Keep Calm and Carry On ∞

    ResponderEliminar
  3. Hola, acabo de encontrar tu blog, y ya la primera entrada que acabo de leer me ha gustado. Me gusta poder ver un blog distinto me refiero a que este en Gallego. Un beso y si quieres pasarte te dejo mi blog http://simplementequierosonreir.blogspot.com.es/

    ResponderEliminar