Escoito a triste melodía do silencio na que, agochada, atopo a túa voz perdida, os teus berros de esperanza cando esta está máis que perdida. Cústame crer que aínda segues aí, a pesar do tempo transcorrido, dos feitos e do destino que nos separa e, que á vez, consegue unirnos. A distancia non importa, é un concepto demasiado abstracto. Coma ti, coma min...
Todos somos abstraccións incomprensibles que se xuntan tratando de formar un único ser. Abstraccións infinitas e omnipresentes que nunca poderán desaparecer.