Poemas dunha poetisa en paro: diciembre 2013

Outro día máis. Aquí, preguntándome onde estou e a onde quero ir. Rompendo o mapa cada vez que debo enfrontarme a unha páxina en branco, a unha decisión que tomei (ou non tomei) e que me mata, pouco a pouco, como unha enfermidade silenciosa, case indetectable.
O meu antídoto? Todas esas palabras que estaban e non están, que fuxen de min día tras día, hora tras hora, amedrentadas pola fina punta da miña pluma desgastada.