Poemas dunha poetisa en paro

Os seus dedos camuflábanse entre as pingas de chuvia que caían do ceo e esvaraban pola miña cara. Mireino aos ollos e vin esa frase que tanto medo me daba pronunciar facía uns anos. A confianza era tan grande que nin nos facían falta as palabras para nos comunicar. Unha mirada, un sorriso, un parpadeo de ollos… todo significa algo e, para nós, ese algo era comprensible. Non vos imaxinades o difícil que é  enganar a alguén que che coñece tanto.

-          -Que che pasa?

-          -Nada.

-          -Como que nada?

-          -Estou cansa. Nada máis.

-         - Mentira

Si, mentira, e despois da mentira sempre a verdade.  A verdade que doe, que fire, que mata… que é indefensa cando estou ao seu lado.