Non foi máis que a túa obsesión,
odisea amarga que me tortura,
ao ver o ocaso e mai-lo solpor
na ominosa mirada túa.
Foi a miña obstinada existencia
culpable de quedar engaiolada,
seducida polo falso feitizo
da túa ominosa mirada.
E obstinada no silencio
decidín ocluír as palabras:
“Xa non preciso do teu osíxeno”
“Xa non preciso da túa mirada”.
No hay comentarios:
Publicar un comentario