Íspense as túas palabras
rompendo o silencio ruidosas
coas súas pisadas fermosas
querendo ser escoitadas.
Crávanse no meu peito feroces
como as máis afiadas espadas,
que no meu corpo insertadas
berran con infindas voces.
Sóanme a eco perdido,
a inverno quente e a mar en calma.
Evocan momentos vividos,
o noso sempre que agora é nada.
No hay comentarios:
Publicar un comentario