Ris, falas, choras, calas,

ficas quedo, lonxe de min.

Non entendes que o mar calma

cando eu me achego a ti?

Río, choro, falo, morro

porque nunca te esquecín,

e vén un e virá outro

pero nunca coñecín

mozo que me calme os mares,

mozo que me faga rir,

mozo que calando fale

mozo que ao achegarse a min

fuxan todos os meus males

como cando eu miro pra ti.

Perdoa se non atopas os sentimentos agochados entre as miñas palabras mediocres.

Desculpa se a miña dislexia te confunde, se non es quen de ver as tolas das miñas incoherencias coherentes para min.

Sinto que penses que calo cando digo que te quero a gritos.

Se algunha vez  te sentiches  só, se te perdeches pola miña soidade infinita, de verdade, mil perdóns.

Tan só pretendía rachar cadeas e romper cos tópicos, sabes que son así, antitópica, utópica…

Sabes que me encanta agocharme entre metáforas mentres me paro a pensar no que puido ser e non é.

Sabes que prefiro mil veces a calor das túas caricias nunha noite de frío que mil anos de vida sen ti.

Tamén sabes que te quero, que te quixen, que te quería e que te quererei.

Eu tamén sei que ti me queres, polo que a fin de contas… non nos entendemos tan mal, non cres?