Nunca crin moito na sorte,

pero aquel martes 13 

atopalo a el foi como atopar 

un trevo de catro follas nunha 

selva de gatos negros e espellos rotos

Oxalá todo fose como montar en bicicleta.

Esta montaña rusa de curvas constantes 

E instantes ausentes

Xoga co compás da miña mente

Vomitando silencios incómodos

 en forma de palabras.

Oxalá escribir(che) fose como montar en bicicleta.

Aínda que sendo sincera

Eu sempre precisei de rodíns.

Outro día máis. Aquí, preguntándome onde estou e a onde quero ir. Rompendo o mapa cada vez que debo enfrontarme a unha páxina en branco, a unha decisión que tomei (ou non tomei) e que me mata, pouco a pouco, como unha enfermidade silenciosa, case indetectable.
O meu antídoto? Todas esas palabras que estaban e non están, que fuxen de min día tras día, hora tras hora, amedrentadas pola fina punta da miña pluma desgastada.

Libérame deste cruel insomnio,

desta voz en min constante,

do, ás veces, alegre delirio

que berra belixerante.

Silencio.

 Ausencia de palabras,

de soños,

de posibles e imposibles.

Ausencia de momentos fugaces

e emocións permanentes.

Ausencia de melodías brillantes,

do eco de recordos pasados.

Ausencia de remotos lugares,

dos teus bicos sonoros

e das miñas pesadas caricias.

Silencio.

Só quedan ausencias.

Non quedan palabras,

non queda xa nada da miña existencia.

Pasear por eses corredores escuros

cheos de sombras esnaquizadas.

Esa sensación de baleiro,

de ter todo e non ter nada,

tan só un burato grande

que conduce ata un camiño solitario

nunha noite na que non hai estrelas.

Autoestrada 666...

Ou quizais non,

Alí hai odio, medo, dor...

(ou iso é o que din)

Aquí non hai nada.

(Ninguén o sabe)

Pode que si.

Pode que conduza en dirección ao inferno,

en dirección a unha soidade infinita

sen o calor dos teus beizos,

 dos teus abrazos.

Simplemente con este sentimento estraño

 que levo en min dende sempre

e que por sempre en min ha quedar.

Queda.

En silencio.

Como un barco que navega á deriva.

Facía xa tempo que perdera o Norte, que navegaba desorientada nun mar de mares infinito, sen tempo nin espazo que me controlaran.

Non era capricho do azar nin castigo dun ser divino inexistente, eu mesma rompera o mapa con seguridade. Era preciso navegar a contracorrente para chegar ao meu destino e os ventos  non son piadosos coa xente que os desafía. Estaba cansa de feridas, de arranxar o barco cada dous minutos.

Agora simplemente me deixaría levar.